Kriebels... en waar je ze vindt

Ik heb het over de naai-kriebels, zoals het stokje dat tegenwoordig de ronde gaat, heeft gevraagd.

En zoals bij wel meer blogsters, is het niet gemakkelijk om te zeggen wanneer en waar juist de naaimicrobe de kop heeft opgestoken.

Mijn eerste kennismaking met de naaimachine was deze:

Toen ik voor de zoveelste keer een nieuw scoutshemd moest hebben, vond ons mama dat ik al die jaarkentekens er maar zelf moest opnaaien. Na een beetje uitleg en veel zweet en tranen hingen ze er allemaal op! Ik ben blijkbaar niet de enige die op die manier heeft leren naaien, kijk maar hier en hier.

En toen was ik vertrokken, ik heb nog enkele van mijn creaties uit die begin-periode kunnen terugvinden. Eerst en vooral deze coole handtas, die ik echt nooit ga wegdoen, ook al is "ineengeflanst" haar tweede naam :-)

Het is ook niet zo'n goede foto, mijn hand bibberde teveel. Ze is uit oude jeansbroeken gemaakt, met een dikke witte rits en een flap.

Jammer genoeg kan ik geen foto laten zien van mijn beruchte broek met scheve rits, die is kwijt. Er werd  vaak om gelachen door de mannelijke helft van mijn vriendengroep, maar ze zat goed en ze viel goed. Alleen die rits, hé, dat wist ik niet hoe dat moest. 

Ik heb wel nog een rok uit die tijd: uit een stuk tafelkleed uit de koopjeshoek van den Ikea, en ook zeer vaak gedragen, nu helaas te smal geworden.

Linksonder zit een knoop in de stof, ik vond dat wel leuk gevonden én geslaagd! (Dat laatste is namelijk niet altijd het geval met mijn leuke vondsten)

En sinds september 2007 volg ik hier naailes, dankzij een vriendin die mij heeft meegesleurd. Dat was toch ook een openbaring, vooral voor alle trukjes die je daar leert, en de leuke omgeving waar je met een hoop vrouwen samen babbelt en naait. Volgend jaar hoop ik daar een beetje te kunnen leren hoe ik met strech-stoffen kan naaien.

Tot slot: het naaiplekje. Voor de moment staat dat nogal stil, en het is ook niet helemaal ideaal, maar dat komt nog wel. Ik heb een naaikastje van mijn oma geërfd (mijn oma, meterke én pepe zijn trouwens allemaal ijverige naai(st)ers, dus daar zal het ook wel vandaan komen, zeker?). Dat naaikastje staat nu in de salon, naast onze hoekzetel, en daarop staat mijn naaimachine.

In de dozen zitten projectjes, en in de zakken aan de stoel zit wol om te haken. En verdeeld over het huis liggen er her en der nog projecten te wachten. De vloek van elke naaister, denk ik zo.

En mijn naaimachine is een Bernina Sport, voor 60 euro via Ebay gekocht. Ik heb een Bernina gekozen omdat we die op de naailes ook gebruiken, en omdat er een reparatie winkeltje hier vlakbij is.

Zoals je trouwens kan zien, is "onze salon" nog niet af: de parket moet nog aangevuld worden, en we moeten nog schilderen. Maar dat zal iets voor de herfstvakantie worden, vrees ik ;-)

Ik kreeg mijn stokje van De zuster van...

En ik geef het door aan ma vie a salon, poes P en Polkadotjes

1. Schrijf een blogje over de start en loopbaan van jouw passie. Je kunt het hebben over: je eerste creatie - jouw (stik)machine(s) - enkele mijlpalen - jouw 'meesters' - jetopstuk - je werkplekje - weetjes - tips - ...

2. Knip en plak dit stukje tekst met de afbeelding in jouw blogje.

3. Geef het stokje door aan drie of meer gepassioneerde mensen (laat een berichtje achter op hun blog).

4. Laat je bij het eerste berichtje over hoe het begon (http://naaiclub.blogspot.com/2010/07/hoe-het-begon.html) een wederwoordje achter met een link naar jouw verhaal.